Τελευταία μέρα...

Σήμερα τους πήγαμε εκκλησία. Κάθισα για τελευταία φορά με τα παιδάκια μου στο ίδιο στασίδι, όλοι μαζί. Τα κοινώνησα και ένοιωσα μεγάλη ευλογία... Γυρίσαμε στο σχολείο και τους είπα πως δεν είμαι πολύ καλά και ότι θα πρέπει να καθίσω για να κάνουμε την τελευταία πρόβα της γιορτής μας. Ο Γιάννης πήρε το λάπτοπ μου και έκανε τον DJ. Η Γεωργία ανέλαβε τα μικρόφωνα, τις κουρτίνες, τα διαδικαστικά. Το αποτέλεσμα της πρόβας τζενεράλε εξαιρετικό κι εγώ από κάτω δακρυσμένη να τα βλέπω όλα αγκαλιασμένα, πιασμένα χέρι χέρι, να χορεύουν και να σκέφτομαι ότι έζησα τις πιο ευλογημένες και συγκινητικές στιγμές σ' αυτό το σχολείο. Οι τζίτζικες να τραγουδούν "Είναι το κρύο τσουχτερό" κι εγώ αντί να γελάω με την ξεκαρδιστική χορογραφία που ετοιμάσαμε, να σκουπίζω τα ζουμιά μου... Είναι τελικά θησαυρός τα ολιγοθέσια σχολεία. Οι δεσμοί που αναπτύσσονται ανάμεσα στα παιδιά και σε μας είναι μοναδικοί - σχεδόν οικογενειακοί !!! Αυτές οι σχέσεις δε συγχωνεύονται κύριοι του Υπουργείου... Θα μου λείψουν όλοι τόσο πολύ...