Χίλια καλωσορίσατε φίλοι μου αγαπημένοι. Λέγομαι Μαρίνα Ζαχαρία, είμαι νηπιαγωγός και με χαρά σας υποδέχομαι στο διαδικτυακό μου φτωχικό.
Το Ιστολόγιό μου απευθύνεται σε νηπιαγωγούς, εκπαιδευτικούς, γονείς, αλλά και όσους αισθάνονται ακόμη παιδιά και προτείνει ιδέες και εκπαιδευτικές δράσεις. Oι δημοσιεύσεις μας αποτελούν πρωτογενές υλικό, το οποίο έχουμε εφαρμόσει στις τάξεις του νηπιαγωγείου.
Το Περί...Νηπιαγωγών αισίως διανύει τον 11ο του χρόνο στο διαδίκτυο. Όταν ξεκινήσαμε το 2010, τα ιστολόγια για νηπιαγωγούς ήταν μετρημένα στα δάχτυλα. Τώρα απλά ελπίζουμε να αποτελούμε κι εμείς ένα φωτεινό αστέρι στο διαδικτυακό μικρόκοσμο.

Αν έχετε υλικό προς δημοσίευση στείλτε μου e-mail nipiagogoi@gmail.com

ΚΑΛΗ ΠΛΟΗΓΗΣΗ ! ! !

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Θα σ' αγαπώ ότι κι αν γίνει

Θα σ' αγαπώ ότι κι αν γίνει - εκδόσεις Πατάκη
Ο Μικρός ήταν πολύ κακόκεφος .... 
Κλείστηκε στο δωμάτιο κ άρχισε να στριφογυρίζει κι όλα τα πράγματα να αναποδογυρίζει. Τις ζωγραφιές από τον τοίχο τις ξεκολλούσε κι όλα τα παιχνίδια του χαλούσε ....
«Θεέ μου» είπε η Μαμά. «Τι έχεις πάθει;»
«Είμαι ένας ανάποδος και γκρινιάρης Μικρός και κανείς δε μ' αγαπάει»είπε ο μικρός.
«Μικρέ μου» είπε η Μαμά «όπως και να' σαι εγώ πάντα θα σ' αγαπώ!».
«Κι αν ήμουν αρκούδος, πάλι θα με φρόντιζες και θα μ' αγαπούσες?» ρώτησε ο Μικρός.
«Φυσικά» είπε η Μαμά. «Εγώ θα σ'; αγαπώ ότι κ αν γίνει».
«Αν όμως γινόμουν πράσινο έντομο, πάλι θα μ' αγαπούσες, πάλι θα με αγκάλιαζες και θα με φιλούσες?».
«Φυσικά» είπε η Μαμά. «Εγώ πάντα σ' αγαπώ ότι κι αν γίνει».
«Ότι κι αν γίνει;» είπε ο Μικρός και χαμογέλασε. 
«Και αν ήμουν κροκόδειλος?»
«Θα σε αγκάλιαζα κ θα σε αγαπούσα κ τη νύχτα θα σου τραγουδούσα!» είπε η Μαμά.
«Χαλάει ποτέ η αγάπη;» ρώτησε ο Μικρός. «Λυγίζει άραγε κ σπάει; Και αν ναι, μπορείς άραγε να την κολλήσεις, να την φτιάξεις και να την χτίσεις;»
«Α, δεν ξέρω» είπε η Μαμά. «Το μόνο που ξέρω είναι ότι θα σ' αγαπώ για πάντα».
«Κι όταν πεθάνουμε και χαθούμε, θα μ' αγαπάς ακόμη;» είπε ο Μικρός.«Θα υπάρχει ακόμη αγάπη;»
Η Μαμά τον πήρε στην αγκαλιά της τον Μικρό και κοίταξαν μαζί από το παράθυρο τον ουρανό. Το φεγγάρι έφεγγε ψηλά και τα αστεράκια ήταν φωτεινά. 
«Κοίτα, Μικρέ, τα αστεράκια πως λάμπουνε στον ουρανό. Ξέρεις πως πολλά από αυτά έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια πια;»
«Τα βλέπεις όμως πώς φωτίζουν ακόμα στον ουρανό; Η αγάπη είναι σαν τα αστέρια: ποτέ δεν πεθαίνει και πάντα φωτίζει!».

1 σχόλιο:

  1. Το αγαπημένο μου βιβλίο! Κάθε φορά που το διαβάζω τα μάτια μου γυαλίζουν, βουρκώνω, ανατριχιάζω! Με εκφράζει απόλυτα και για εμένα αυτό είναι το νόημα της αγάπης και αυτό θέλω να περάσω και στις κόρες μου! Όταν με ρωτάνε αν τις αγαπώ, δανείζομαι τα λόγια ενός άλλου βιβλίου που μιλάει για την αγάπη (Μάντεψε πόσο σ' αγαπώ) και τους απαντάω:
    "Σ' αγαπώ ως τον ουρανό και πίσω ξανά!"

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αφήστε το σχόλιό σας.